Biografie
Jef Blancke (Anderlecht, 1945) begon zich
pas op latere leeftijd bezig te houden met de schone kunsten. Tegelijkertijd begon hij én te schrijven én te schilderen. 'Ecce homo', zie de mens. De wereld van Jef Blancke is er een van mensen. Een zeldzame hond, een bed, een deur, een glas, een lamp dienen enkel als picturale adjectieven bij de eenzaamheid van mannen en vrouwen op zoek naar identiteit, naar aandacht, liefde. Met acryl, krijtpastels, houtskool en fixatief op canvas schildert hij een lange stoet van dromers en tobbers. Wie goed kijkt weet dat hij hen al eens eerder heeft ontmoet, op straat, in troebele dromen of gewoon voor de spiegel.
pas op latere leeftijd bezig te houden met de schone kunsten. Tegelijkertijd begon hij én te schrijven én te schilderen. 'Ecce homo', zie de mens. De wereld van Jef Blancke is er een van mensen. Een zeldzame hond, een bed, een deur, een glas, een lamp dienen enkel als picturale adjectieven bij de eenzaamheid van mannen en vrouwen op zoek naar identiteit, naar aandacht, liefde. Met acryl, krijtpastels, houtskool en fixatief op canvas schildert hij een lange stoet van dromers en tobbers. Wie goed kijkt weet dat hij hen al eens eerder heeft ontmoet, op straat, in troebele dromen of gewoon voor de spiegel.
In (H)ART van 21.10.2010 schrijft Marc Ruyters:
“Blancke weet de ziel van de geportretteerden
in sommige werken feilloos en fundamenteel
te vatten, in hun oogopslag, een gebaar,
een houding.
Hij is een gevoelig observator met veel mensenkennis die, mee dank zij de snelle verbetering van zijn techniek, als een
‘ervaren gids’ feilloos zijn kleine en grote
omgeving portretteert.”
